Bezduszni duchowni

Miałam znajomego...

Kiedyś nawet mówiłam o nim i jego żonie „moi przyjaciele”...

Był cholernie przystojny... a jego żona niestety piła.

Była alkoholiczką... ale urodziła i jakoś wychowali 2 dzieci.

Jakieś 15 lat temu rozwiedli się.

On wyprowadził się do sąsiedniego miasteczka,  

czasami tylko przez wspólnych znajomych docierały do mnie jakieś wieści...

Ona zmieniała facetów z częstotliwością... no, raz na kwartał...

Jakieś 5 lat temu wpadliśmy na siebie w markecie.

Powiedział mi, że spotkał miłość swojego życia...

Że od niedawna są razem... i że jest taki szczęśliwy... jak nigdy dotąd.

Cieszyłam się jego szczęściem,

bo ja też byłam wtedy najszczęśliwszą kobietą pod słońcem...

Pamiętam jak mówił mi, że w nawet najśmielszych marzeniach  

nie widział miłości... bo miał już czterdzieści pięć lat...

Dziś byłam na jego pogrzebie...

Przegrał z rakiem...

Jego kobieta ( nie mieli ślubu) gładziła rękę jego córki,

z drugiej strony siedział jego syn...

A za nimi siedziała pierwsza żona...

z włosami a’la Violetta Villas , w czarnym kapeluszu z błyszczącymi cekinami...

i ksiądz, dla którego ich miłość była grzeszna...

ksiądz, który odmówił „pożegnania” jego partnerki,

natomiast powiedział, że R żegna swoją żonę W...

Było to krzywdzące i bolesne dla kobiety,

która dała mu kilka lat szczęścia,

opiekowała się nim w chorobie,

przy śmierci trzymała go za rękę... tym bardziej,

że zyskała dużą sympatię i uznanie jego rodziny i znajomych.

Wszystkich, którzy ich znali...

Wszystkich, tylko nie kościoła... nie księdza...

bo nie mieli ślubu kościelnego...

Poruszyło to nie tylko mnie.

Ktoś za mną głośno i wyraźnie zapytał „ a cóż ona za żona?”...

Sądzę, że nawet ksiądz usłyszał to pytanie...

Pozostało bez odpowiedzi, a ja płaczę dziś z jego kobietą,

Choć jestem z nią tylko duchem.