oglądając się wstecz

Mam ciągłe skłonności do podsumowań,

bilansów…dzielenia na winien i ma

choć nie jestem księgową.

Dziś męczy mnie przeszłość.

Co myślę oglądając się wstecz…?

czy chciałabym wrócić ?

ile jest w tym spojrzeniu za siebie uśmiechu, rozrzewnienia

a ile żalu, łez, smutku, nieprzyjemnych skojarzeń…?

I co przeważa?

Czy zapamiętany ten jedyny wieczór…taniec…

dotyk rąk…i wyraz jego twarzy…?

Albo „Jesienny starszy Pan”, który przez 4 lata

chodził na spacer alejką, którą szłam do szkoły…

był zawsze z parasolem…

po pewnym czasie zaczął mi się kłaniać…

a ja grzecznie odpowiadałam…

i rumieniłam się pod ciężarem jego wzroku…?

A może choruję na pamięć….?

i o wiele głębiej pamiętam jak rani zdrada sprzed 25 lat…

poniżenie, wyrzeczenia, strach…

albo wagary w liceum ?

a wstyd i wyrzuty sumienia  z powodu kłamstwa w szkole

dręczą mnie w nocnych koszmarach…?

Są różne światy na tym świecie.

Mój świat jest „za karę”…

Wszystkim życzę, aby oglądając się wstecz,

chcieli wrócić.