Po co?

Mam tendencje do palenia mostów za sobą.

Takie to głupie i dziecinne,

bo co szkodzi utrzymywanie znajomości, które kiedyś były ważne?

W teorii – nic.

Teorię znam… ale w praktyce zachowuję się skrajnie inaczej.

Co najmniej od roku nie odbieram telefonów od Piotra,

Ale nie usunęłam go ze swojej komórki.

Dzwoni mniej więcej raz w miesiącu, żeby zapytać co słychać,

co robię, jak mi się układa…

nie widzieliśmy się od 5 lat… a on nadal pamięta i chce pamiętać.

Na Walentynki przysłał kartkę z tak wzruszającym tekstem,

że łza zakręciła mi się w oku.

… nadal nazywa mnie „Kruszynką”…

Wniósł wiele piękna w moje życie.

Zawsze mówił, że chce być ze mną 100 lat, a potem się zobaczy…

Było mi z nim dobrze, byłam szczęśliwą kobietą …

Kiedy dojrzałam do rozstania, on nie miał zamiaru się z tym pogodzić.

Krzyczał jak mały chłopiec…

Wmawiał mi, że go skrzywdziłam,

że przecież … „100 lat, a potem się zobaczy”…

nie chciał zrozumieć, że nie potrafiłam być tą drugą,

bo pierwszą była jego żona…

No cóż… wydaje mi się, że odeszłam w odpowiednim momencie…

nie bolało aż tak bardzo…

…A może jednak go „pogłaskać” ? Odpowiedzieć ? Podziękować ?

Tylko po co?