Psia kość...

Nie umiem tego ubrać w słowa,

a właściwie… to boję się tego nazwać.

Ustawiczne ucieczki w przeszłość,

mają swoje uzasadnienie…tam zostało moje serce…

Ale ta pustka… wypalenie… niechęć do świata…

To chyba jest to, co usłyszałam dziś w serialu…

„powoli turlam się w kierunku cmentarza…

jeszcze tylko po drodze ulepić parę pierogów…

wydziergać sweterek…

popilnować wnuka…”

Psia kość…