cisza

Mój sposób na życie wcale nie jest taki genialny jak mi się wydawało.

Od trzech miesięcy, 6-8 godzin dziennie zajmuję się półrocznym Wiktorkiem.

Oczywiście "w czynie społecznym", bo to podobno moja krew.

Często jestem jednak zmęczona i myślę sobie, że wolałam pracę umysłową.

Wczoraj tak mi dał w kość, że padłam o 18.30.

Wstałam tylko aby rozesłać łóżko i spałam do 7.30.

Takiego maratonu już dawno nie miałam.

Obiecałam sobie, że od 8 zacznę intensywną pracę biurową w "mojej firmie",

którą prowadzę już od roku i która ma zastąpić mi porzuconą pracę umysłową.

I tak się guzdram... brakuje mi samodyscypliny.

Przez wiele lat "musiałam" bo byłam pracownikiem najemnym.

Teraz nikt i nic mnie nie zmusza...

ale trzeba wyrobić w sobie dobrowolne "muszę".

To wcale nie takie łatwe....

szczególnie jak się ma za sobą ponad 20 lat pracy u kogoś... nie na własnym.