Nie umiem tego ubrać w słowa,
a właściwie… to boję się tego nazwać.
Ustawiczne ucieczki w przeszłość,
mają swoje uzasadnienie…tam zostało moje serce…
Ale ta pustka… wypalenie… niechęć do świata…
To chyba jest to, co usłyszałam dziś w serialu…
„powoli turlam się w kierunku cmentarza…
jeszcze tylko po drodze ulepić parę pierogów…
wydziergać sweterek…
popilnować wnuka…”
Psia kość…
Czytając notkę na jednym z blogów
Odnalazłam jakby cząstkę siebie sprzed kilku lat.
Tak… kiedyś wszystkie byłyśmy inne
Inne niż teraz.
Z wiekiem coś tracimy… a coś innego zyskujemy…
Nie zawsze los jest łaskawy
by utrzymać bilans plusów i minusów.
Ale za to zawsze mamy tyle wspomnień…
A dziś… dziś mam poczucie straconego dnia.
On u siebie w pokoju
Ja u siebie.
U mnie telewizor na jedynce,
U niego na dwójce.
O czym myśli?... pewnie wspomina, podobnie jak ja…
I jakoś smutno, że nie da się razem powspominać.
Wiele lat temu znalazłam swoje miejsce w świecie
i nigdy nie przypuszczałam,
że kiedykolwiek coś wytrąci mnie z mojej orbity.
Ale życie bywa brutalne i okrutne.
Zdarzyło się coś, co wywróciło mój świat do góry nogami.
Tory „mojej” orbity stały się „nie moje”, obce, nieprzyjazne…
Wybrałam więc trochę inne miejsce dla siebie.
Próbowałam się znaleźć, dostosować
Ale okazało się, że to nadal nie jest „moje”miejsce…
Kolejna zmiana…
Potem jeszcze jedna…i tak od 2 lat…
A może nie ma już „mojego miejsca” ?
Może to nieprawda, że każdy ma swoje miejsce…
Zdarzają się egzemplarze niczyje…
Egzemplarze, dla których nie ma miejsca…
Nie, nie jest mi smutno z tego powodu,
Tylko nie wiem jak sobie z tym poradzić.
Nienawidzę nadziei…
Jest jak dezodorant na spocone ciało…
Tworzy pokrywkę na zewnątrz… maskuje…
A tak naprawdę tworzy piekło w życiu…
Oszukuje rzeczywistość,
Pozwala na złudne marzenia.
Wcale nie pomaga w niczym…
Nie naprawi niczego,
Nie pokona rozpaczy…