No dobra… przestałam chyba tupać w miejscu.
Zaczynam od próby poprawienia swojej sylwetki.
No bo do czego to podobne, żeby przez 2 lata przytyć 15 kilo?
Po prostu… robiłam wszystko, aby było jak najgorzej…
no i zapracowałam…
Ale nie tak łatwo zgubić 15 kilo…
no, przynajmniej 10, bo byłam za chuda…
No więc, kupiłam na allegro orbitrek.
Dziś mi przywieźli… zaraz zacznę to skręcać…
A od jutra systematycznie ćwiczę.
Treść ostatniej notki na blogu InnejM zainspirowała mnie do ...
ujawnieniakilku mądrości na temat facetów:
1) Facet jest jak miejsce na parkingu:
najlepsi zawsze zajęci, wolni tylko „ niepełnosprawni”
2) Facet jest jak strumyk:
miło popatrzeć, ale trzeba pamiętać, że nie każdy jest odpowiednio bystry.
3) Facet jest jak kosiarka:
jak go osobiście nie popchniesz, to nic z jego funkcji
4) Facet jest jak używany samochód:
tanio można kupić, ale nie możesz na nim polegać.
5) Facet jest jak batonik czekoladowy:
słodki i pierwsze co robi, to dobiera ci się do bioder.
6) Facet jest jak pogoda:
trzeba zaakceptować, bo nic nie możesz zrobić aby go zmienić .Cały dzień nic nie robiłam.
Nawet obiad odgrzałam tylko, bo zostało z wczorajszego.
Mimo to, kiedy chciałam już położyć się do łóżka,
nie chciało mi się nawet nóg umyć… nie mówiąc o zębach…
Umyłam tylko dlatego,
że pomyślałam… że jeśli umrę w nocy,
to zobaczą moje brudne stopy…
Nie!!!
Cholera jasna, tak się nie da!!!
Mam dosyć siebie i swojego myślenia!
Drugi raz w życiu czuję, że stoję pod ścianą.
Nie mam już dokąd uciekać,
nie mam już nic do stracenia.
Podobnie było … tak… dokładnie 20 lat temu.
Wspomnienia tamtego okresu podsumowuję stwierdzeniem,
że miałam wtedy tylko 2 wyjścia:
skoczyć z mostu do Wisły, albo postawić na siebie.
Wygrałam… na całe 17 lat wygrałam.
Stałam się silna.
Na tyle silna, że mawiałam, iż nic już mnie w życiu nie zaskoczy…
Na tyle odważna, że kiedy ktoś straszył piekłem,
mówiłam, że piekła się nie boję, bo już je przeżyłam…
Oczywiście, że się myliłam…
a raczej zgrzeszyłam brakiem pokory, zarozumialstwem…butą.
Dwa i pół roku temu życie dokopało mi tak,
że nie mogę się podnieść…
zmarł na zawał serca mój młodszy syn…
Miał 23 lata…
W gruzach legło dosłownie wszystko.
A co nie legło, zniszczyłam sama!
Podświadomość kazała mi niszczyć wszystko co piękne, co miało sens,
bo po jego śmierci nic pięknego, sensownego nie miało prawa istnieć…
Nie do końca rozumiem dlaczego to robiłam…
ale naprawdę zniszczyłam wszystko co się dało zniszczyć….
Znajomi uciekli ode mnie, bali się rozmawiać …
Zamknęłam się szczelnie w swoim świecie.
Teraz nie mam już nic…
Od pewnego czasu, powoli dojrzewa we mnie nitka nadziei,
która podobno umiera ostatnia…
Jestem prawie gotowa, by ją chwycić…
potrzebuję tylko lekkiego „kopa”…
Dlaczego z nim jestem ?
To zbyt skomplikowane aby wyjaśniać…
Po prostu nie mam lepszego wyjścia.
Coś za coś…
jak kontrakt…
poza tym, w świetle prawa, jest moim mężem…
wiem, że bardzo się stara… ale
niestety od czasu do czasu pokazuje swoje prawdziwe oblicze…
i wtedy żałuję, że spotkałam go na swojej drodze.
Ma w naturze upodobanie do poniżania ludzi.
Nawet tych, których podobno kocha…
Choć wątpię, czy on zna to uczucie
raczej kocha tylko siebie … ten typ tak ma…
Chciałam przesadzić kwiatek,
bo pękła doniczka.
Szukałam doniczki w spiżarce, ale nie znalazłam.
On poszedł… i znalazł,
stała w kącie pod stołem…
Zawołał mnie… poszłam….
chwycił mnie mocno za kark…
i siłą wsadził moją głowę pod stół…
i zapytał… „ teraz widzisz? Czy może jesteś ślepa?”
Kiedy mu się wyrwałam, prawie płakałam z bezsilności
I miałam ochotę go zabić…
Wykrzyczeć, że go nienawidzę…
Że się nim brzydzę…
Że nikt nigdy nie sprawił mi tyle przykrości,
co on…
Ale krzyknęłam tylko „nie rób tak, to upokarzające !”
I wiecie ???
Obraził się za te słowa…