cisza, Najnowsze wpisy, wpisy, strona 5

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
28	29	30	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31	01

Najnowsze wpisy, strona 5

Zaliczyłam kolejną awanturę z małżonem... bo w Boże Ciało nie byłam w kościele...

Jestem katoliczką. Wierzę w Boga ... kochającego i miłosiernego, choć nie rozumiem jego miłosierdzia... (może wcale nie jest miłosierny?)... Wierzę w Boga, ale nie w księży. Nie wierzę, że posiadają władzę do odpuszczania grzechów. Uważam, że za swoje grzechy, każdy

będzie musiał ponieść karę. I to za wszystkie grzechy, za te „odpuszczone” przez księży jak i te nikomu nie wyznane. Wierzę w Boga mądrego. Boga, który nie wynosi się, nie grzeszy pychą. I nie rozumiem, czemu mają służyć te procesje z baldachimami.... ze złotymi obrazami... ze śpiewem i tą całą „pompą” . Jeśli Bóg nie jest „pyszny” nie chciałby tego przepychu dla siebie.

Do kościoła chodzę wtedy, gdy czuję taką potrzebę ( nie w każdą niedzielę, niestety)... a on nadal nie może zaakceptować tego, że mam swoje zdanie, że myślę inaczej niż jemu rodzice „wbili” do głowy, że mam wątpliwości, że nie wierzę w księży.

Zaczęłam pracować zawodowo ponad 20 lat temu. Nie lubiłam zmian, ale nie trzymałam się kurczowo jednego pracodawcy. 4 zakłady pracy, ale zawsze ta sama branża. To chyba taki średni wynik, nie wybijający się ani w jedną ani w drugą stronę. Kiedy dziś zrobiłam krótką analizę mojego życia zawodowego, wyszło na to, że nigdy nie występowała jedna przyczyna zmiany pracy. Zwykle nawarstwiało się kilka przyczyn, w tym coś, co dopełniało „czarę”. Zwykle tym dopełnieniem były stosunki międzyludzkie w miejscu pracy. Prawie od początku mojej kariery zawodowej zdana byłam na kierowanie swoim życiem osobistym „w pojedynkę”. W tym było również pełne utrzymanie moich dzieci. No, bo dzieci były przede wszystkim „moje”. To mobilizowało mnie do ciągłego podtrzymywania stanu „walczącej lwicy”, co niekoniecznie ułatwiało kontakty międzyludzkie. Bywałam nawet konfliktowa, ale cóż... Kiedy trafiałam na coś (albo kogoś), czego nie potrafiłam zaakceptować, po prostu uciekałam gdzie indziej. Ale zawsze, do przedostatniego miejsca pracy włącznie, odchodziłam kulturalnie. W podzięce za współpracę żegnałam się kawą i ciastkiem ze współpracownikami, bukietem kwiatów z przełożonym. Odchodziłam z podniesioną głową. Moja ostatnia praca była koszmarem. Poszłam na długie L4, po czym weszłam tylko na 15 min. aby złożyć wypowiedzenie. Nie było ciastka, nie było kwiatka, nie było nawet „pocałujcie mnie w d...”. To było miesiąc temu. Dziś dowiedziałam się, że w dniu wczorajszym, moją panią prezes odwołano w trybie natychmiastowym, bez obowiązku świadczenia pracy. Dziś jest już na przysłowiowej „zielonej trawie”. I wiecie co? W pierwszym momencie nawet żal mi się jej zrobiło, bo to chyba paskudne uczucie, kiedy człowieka tak potraktują...

A potem pomyślałam- a dobrze ci tak, stara małpo... kto mieczem wojuje, od miecza ginie.

Pomyślałam, że tylu ludziom zalazła za skórę, że chyba mało jest osób, które jej współczują. Nawet ci lojalni wobec niej, mówią teraz „należało się jej”.

No i... to jest straszne. Bo ja nigdy nie czułam satysfakcji albo radości z cudzego niepowodzenia. Pierwszy raz w życiu, nie współczuję w nieszczęściu!

Czyżbym „złą kobietą” się stała ???

Dużo się zmieniło, dużo.

Nie spełniam już roli niani do dziecka.

Wynajęta dziewczyna jest na razie rewelacyjna.

A ja wpadłam w wir pracy.

Moja firma działa. Mam tyle pracy, że aby nie wypaść z rynku

od początku kwietnia pracuję po kilkanaście godzin dziennie.

Ale zarabiam... zarabiam...

I OK! Dobrze mi z tym.

Za jakieś dwa tygodnie wszystko się wyprostuje, unormuje,

pracy będzie tak normalne, nie tak dużo jak teraz.

Na razie musiałam chwytać wszystko co się nadarzało,

bo jednak kasa kusi, kiedy ma się braki.

No i powoli chudnę. Powoli, ale jednak... mimo,że nie mam czasu na ćwiczenia.

Może mój organizm wychodzi wreszcie z "szoku" i zaczyna się powoli ustawiać na właściwe tory.

Przez ostatnie trzy lata odizolowałam się od ludzi, nie chciałam z nikim rozmawiać.

Wczoraj po raz pierwszy od prawie 3 lat byłam na rozmowie z potencjalnym klientem.

Bałam się, ale na szczęście nie poległam.

Nabyte umiejętności jednak gdzieś tam siedzą... czasmi bardzo głęboko... ale są.

Wczoraj uświadomiłam sobie, że to jednak prawda, że czas leczy każde rany. Każde...

Dziś traktuję to normalnie, to znaczy olewam, ale jako że jestem typem choleryka, wczoraj mało nie rzuciłam czymś twardym w kierunku mojego małżona.Zażądał, aby jego sztućce nie leżały w pojemniczku na suszarce razem z moimi. No, żesz ty ! Bo on nie będzie się zastanawiał, który wziąć widelec, jeśli ja podam mu niewłaściwy. A właśnie wczoraj podałam mu niewłaściwy, więc szukając swojego, wywalił wszystkie z pojemniczka…. No, w mordę… nie zdzierżyłam! No i awantura gotowa.I tak właśnie w związku z tą sytuacją, naszły mnie takie refleksje… Dlaczego my aż tak bardzo rozmieniamy życie na drobne… Przecież to taka błahostka, że szkoda na to życia !Mój małżon od zawsze hołdował zasadzie „ co jest twoje to i moje, a co moje, to ty nie rusz”. Do tego stopnia, że wszystko co było w domu, było jego własnością. Tak też było z telewizorem, za który trzeba było płacić abonament…. Tyle, że abonament i wszystkie inne opłaty, podatki od tego „jego majątku” zawsze płaciłam ja, bo przecież pracowałam. No … i tak było dopóki nie rozstaliśmy się na kilka lat. Separacja, bez rozwodu…Wtedy przestałam płacić między innymi abonament. No bo niby z jakiej racji mam opłacać podatki od „jego majątku”, którego na dokładkę nie użytkowałam!Upomnienia, które przysyłano, odsyłał do mnie, a ja wyrzucałam do kosza. Tak trwa do dziś… ostatnie upomnienie opiewało na kwotę…. Ho, ho i jeszcze więcej. Zobaczymy jak to się dalej rozwinie, ale już chce mi się śmiać…

Tak zwane „wnętrze ” człowieka jest tak mało kompatybilne z całą resztą. Serce robi swoje a rozum swoje. A tak naprawdę, to wszystko wina mózgu… niesamowitego, a jednak niedoskonałego centrum dowodzenia. A może to ktoś „z góry ”…. pstryknął kiedyś palcem a teraz od czasu do czasu obserwuje…Już się nie buntuję, już nie walczę… patrzę chłodno na to, co minęło. A teraz… przez chwilę jestem pewna, że nie musiało tak być. Moje uczucia były wyjątkowo niekompatybilne z „rozumem”.Po co, przez tyle lat byłam z człowiekiem, którego nigdy nie kochałam ?Który myślał inaczej niż ja, robił inaczej niż ja, lubił co innego niż ja i bał się czego innego niż ja? To proste ! Bo jestem ułomna! Bo popełniłam jeden błąd, którego nie potrafiłam naprawić z powodu niekompatybilności mojego mózgu z „rozumem”….A po godzinie rozmyślań… już nie jestem pewna, że nie musiało tak być.Bo kiedy znalazłam swoją „drugą połówkę”…. kiedy już zdecydowałam, że muszę wszystko zmienić, …. ktoś „z góry” pstryknął palcem… i odebrał mi odzyskaną na chwilę kompatybilność… I chyba już tak pozostanie. Ale wspomnienia z czasu kompatybilności mam piękne… po prostu piękne!

cisza

Kalendarz

Strony

Archiwum

Najnowsze wpisy, strona 5

...

może jestem złą kobietą

Będzie lepiej

Rozmieniamy życie na drobne

Kompatybilność

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
28	29	30	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31	01

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
28	29	30	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31	01

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
28	29	30	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31	01